Eikenprocessierupssaus smaakt een beetje als vissaus. Dat ontdekte Emile Corre, kunstenaar en fruitslager van de rozebunker.nl.
Die rups is dat beestje met die brandhaartjes waar wandelaars jeuk van krijgen. Er zijn te weinig vogels om ze aan hun kleintjes te geven en sommige van die vogels vinden dat er te veel werk in die rups gaat zitten. Daarom moeten mensen er maar wat aan doen. Hij wordt bestreden en weggevangen. Maar plagen - zo weten we al heel lang - moet je proberen op te eten, want weggooien is zonde.
Dat onderwerp zet Corre nog eens op de kaart voor mensen die nog niet wisten dat je niet alleen ganzen en rivierkreeftjes kunt wegvangen en eten, maar bijvoorbeeld ook kwallen, wormen of zelfs ééndagshaantjes. Geen plaag, maar wel een talrijk bijproduct (40 miljoen in Nederland) van eieren waar niemand goed raad mee weet.
‘Plagen - zo weten we al heel lang - moet je proberen op te eten’
De eikenprocessierups is natuurlijk het extreemst. De rupsjes worden met honderden en duizenden tegelijk levend met een vlammenwerper voorbewerkt en gaan dan in de fermentatiepot. Die verteert het laatste leven dat er nog inzat en conserveert de goede eiwitten - haartjes incluis - tot een saus die zo diep smaakt als vissaus met umami en tegelijk aards smaakt omdat de rups eikenblad at. Corre vertelt over zijn extreme culinaire kunstproject op NPO1.
De last die mensen hebben van de rups is inmiddels op zijn retour (door maatregelen als het lokken van zijn natuurlijke consumenten: koolmezen, vleermuizen en sluipwespen). Het meest fascinerende en misschien wel onbedoelde van deze kunst is dan ook de ondergeschiktheid van dierenwelzijn aan het tegengaan van verspilling.
De kunstenaar zet het nut van het eten van vele kleine beestjes en de - zoals hij het zelf noemt - hun ‘gruwelijke’ dood - boven dat van hun welzijn. Verspilling is slecht. Daar is inmiddels iedereen het over eens. Mag het ten koste gaan van dierenwelzijn? Kennelijk moeten we daar over nadenken, want moderne kunst daagt uit tot denken. Ze is er niet om mooi te zijn en jouw smaak te bevallen, maar prikkelt je gedachten omdat niet meteen duidelijk is wat ze wil zeggen. Dat geldt ook voor de kunstenaar.
Dit artikel verscheen eerder op Foodlog.nl