In een zakje?

REDACTIONEEL #2 | Sommige mensen noemen mij een gekkie. Ik loop al jaren met wasbare zakjes in mijn boodschappentas rond. Toen ik een jaar of twintig was, trotseerde ik zelfs een tijdje - het sloeg niet aan - de verontwaardigde blikken van de medewerkers bij de vleeswarenafdeling door mijn eigen bakjes voor het broodbeleg mee te nemen. Want die enorme bergen afval in mijn keuken, vond ik best onnodig.

Met de jaren wordt een mens wat milder en daarbij deed mijn echtgenoot jarenlang de boodschappen. En die was niet zo een gekkie. Maar langzaam maar zeker gaat het roer toch om. Je snapt dat ik Pieter Pot een prachtig initiatief vond. Niet dat ze ooit in mijn regio gingen bezorgen, maar toch. Waar één zwaluw is. En de kassiere kijkt tegenwoordig niet vreemd op als ik de sticker rechstreeks op een appel plak.

Tijden veranderen, dat is nou eenmaal zo. Alleen soms gaat het mij niet hard genoeg. En ook Erik Pekkeriet, programmamanager van WUR's Vision + Robotics vindt dat we hoognodig en heel hard moeten innoveren. Dat lees je in zijn verhaal over de - hopelijk nabije - toekomst van de voedselverwerkende productiebedrijven. Hoe hou je het aantrekkelijk, hoe zorg je voor kortere ketens, hoe integreer je robots nou het beste. Bij Hessing hebben ze al een flinke stap gezet, maar daar is nou niet direct gedecentraliseerd. Daar spelen weer andere overwegingen een rol, denk ik.

Het plastic pact sneuvelde, hoorde ik op de radio. Dus stuurde ik onze verslaggever op pad om met de directeur van het KIDV te bespreken wat daar de gevolgen van zijn. Hij doet in dat interview uit de doeken wat volgens hem de oorzaken zijn en hoe nu verder. En op de Empack zul je daar ook ongetwijfeld meer over horen. We hebben alvast een mooie voorbeschouwing voor je opgenomen en misschien zien we elkaar daar!